Photo colestion
My presence in space—suspended between intention and accident—becomes a ground for encounter: a place with no fixed rules, no definite outcome—only a heightened receptivity to the moment and to what suddenly emerges.
The body yields itself to circumstance; the environment keeps its ambiguity.
In this unstable threshold, meaning forms neither from repetition nor from preconception; it is something between remaining and not becoming, a pause for experiencing.
From Landowski, I have learned that there is always an encounter at stake—an encounter neither fully orchestrated nor wholly accidental.
Here, questions matter more than answers:
Can my being give meaning to space? Is there a moment when the environment redefines me?
Each image is an invitation to inhabit a threshold—where identity, rather than being fixed, is re-experienced with every encounter
بستری برای مواجهه
حضورم در فضا، معلق میان قصد و تصادف، بدل می‌شود به بستری برای مواجهه: جایی که نه قاعده‌ای هست، نه نتیجه‌ای قطعی—فقط حساسیتی نسبت به لحظه و آنچه به یک‌باره رخ می‌دهد.
بدن، خود را به موقعیت می‌سپارد؛ محیط، ابهامش را حفظ می‌کند.
در این آستانه‌ی ناپایدار، معنا نه از تکرار شکل می‌گیرد و نه در برنامه‌ای از پیش؛ چیزی میان ماندن و نشدن، وقفه‌ای برای تجربه کردن.
از لاندوفسکی یاد گرفتم که همیشه پای یک مواجهه در میان است—مواجهه‌ای که نه کاملاً هدایت‌پذیر است و نه کاملاً بی‌اختیار.
در این نقطه، پرسش‌ها مهم‌تر از پاسخ‌ها می‌شوند:
آیا بودنِ من می‌تواند فضا را معنا کند؟ آیا لحظه‌ای هست که محیط، مرا بازتعریف کند؟
هر تصویر، دعوتی است به حضور در مرز؛ جایی که هویت، بیش از آن‌که ثابت باشد، در هر مواجهه دوباره تجربه می‌شود.
