installation, 2019 | exhibited at Tem Galelery
Silent Attrition
Sometimes I sense that the possibility of being is suspended long before any realization or becoming. Images that have yet to find life remain suspended—restless—between choice and incompletion.
In this space, the boundary between presence and absence is sharp yet imperceptible. Every trace is erased in silence by regimes of power before it ever becomes a memory.
I remain between loss and possibility—a place where shadows inevitably fall behind history, denied both name and voice. Erasure is gradual and continuous; it permeates the layers of identity and meaning before any existence can take form.
This installation, for me, is an exercise in pause—a meditation on possibilities that never find the chance to emerge, and a silent confrontation with the mechanisms that normalize absence.
فرسایش خاموش
گاهی حس می‌کنم امکانِ بودن، پیش از تکامل و تحقق، به تعلیق درمی‌آید. پیکره هایی که هنوز به حیات راه نیافته‌اند، میان انتخاب و ناتمام‌ماندگی، آویزان و بی‌قرار باقی می‌مانند.
در این فضا، مرز حضور و غیاب، بُرنده و نادیدنی‌ست. هر ردپا پیش از آن‌که به خاطره بدل شود، در خاموشیِ رژیم‌های قدرت، پاک می‌شود.
میان فقدان و امکان؛ جایی که سایه‌ها، ناگزیر، از تاریخ عقب می‌مانند و نه نامی برایشان مانده و نه صدایی. حذف، تدریجی و پیوسته است؛ در لایه‌لایه‌های هویت و معنا رسوخ می‌کند، پیش از آن که زیستی شکل گیرد.
این اینستالیشن برای من تمرین مکث است، تامل بر امکان‌هایی که هرگز مجال بودن نمی‌یابند؛ و مواجهه‌ای خاموش با سازوکارهایی که فقدان را طبیعی جلوه می‌دهند.
